Ishulli i mrekullueshëm u shfaq në horizont si një krater mbushur përplot me zambakë dhe trëndafila. Rreth mesditës nisa të dëgjoj notat shqetësuese të asaj kënge magjike.
E kisha shpërfillur këshillën e mençur të perëndeshës dhe doja me gjithë shpirt të zbrisja atje. Nuk i zura me tapë labirintet e veshëve të mi dhe as i lashë shokët e palodhur të më lidhin në direk.
U ktheva kah ishulli dhe menjëherë arrita të dalloj zërat e tyre kristal. Nuk thoshin asgjë, vetëm këndonin. Trupat e tyre plot shkëlqim na dukeshin si pre e mrekullueshme.
Atëherë vendosa të hidhem në det dhe të notoj deri në breg.
Dhe unë, o perëndi, që kam zbritur në Had dhe që kam kaluar dy herë kopshtin e përtej jetës, u gjenda përballë kësaj aventure plot rreziqe.
Kur u zgjova në krahët e atyre qenieve – që dëshira kishte dashur të shfaqeshin kaq shumë herë në këtë anë të qepallave gjatë orëve të gjata të rrethimit – më pushtoi tmerri. Lëshova një ulërimë të mprehtë si shtizë.
O perëndi, unë që do të mbytesha në një kopsht kënaqësish, lirinë dhe atdheun e shkëmbeva me prestigjin e ishullit famëkeq dhe legjendar.
Vini re, marinarë; kënga e sirenave është e mërzitshme dhe monotone, bisedat e tyre të cekëta dhe të pandërprera; trupat mbuluar plot luspa, të mbushura me alga deti dhe leshterikë! Mishi i tyre qelb era peshk.
Përktheu Antonio Çikollari
filologus.com 
Leave a comment